Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Zauroczeni Połoninami i urokiem Jeziora Solińskiego zapominamy, że wiele pięknych miejsc, magicznych, kryje się w bardzo mało uczęszczanych szlakach. Tam trzeba często pilnować się, by na czas ujrzeć oznaczenie, by nie spotkać misia, a czasem oko w oko zobaczyć dorodną łanię.
Wędruje się często po drodze błotnistej, gdzie zapisane ślady zwierząt informują nas, kto tutaj naprawdę jest gospodarzem. Ale warto. W tej totalnej gęstwinie i powodzi zieleni, zmysły nasze zaczynają całkiem inaczej pracować, odbierać to, co nas otacza.
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Taki jest właśnie zielony szlak od Myczkowa do Bereźnicy Niżnej – nieistniejącej wsi.
Idąc w kierunku Hoczwi odbijamy za sklepem w prawo i początkowo drogą asfaltową, następnie szutrową lekko pniemy się w górę. Cały czas idziemy podziwiając panoramy na odległe połoniny oraz okolice. Gdy dochodzimy do ławeczki spokojnie ładujemy akumulatory, upajając się pięknem okolicy.
A potem to juz tylko las…
Maszerujemy nadal prosto, nie dając się zmylić obok ambony po lewej stronie, by iść wyraźniejszą drogą prawo. Idziemy prosto obok szlabanu (polecam postawienie w tym miejscu oznakowania kierunku, bo łatwo zmylić drogę). Trakt leśny wiedzie nas w głąb lasu. Mijamy urokliwe małe łączki i ciemne lasy w tle. Wędrujemy brzozowymi zagajnikami, witamy się z łanią, byle nie misiem.
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
<h2strumień to=”” nie=”” przeszkoda<=”” h2=””>
Przygotować się musimy na błotnistą drogę po deszczach oraz przejście przez potok Bereźniczka. Od tego miejsca już nie daleko do nieistniejącej wsi Bereźnica Niżna. Mijamy łączkę, która wręcz jest nieprawdopodobna w tej masie gęstwiny lasu. I dochodzimy do…
Widok dla oka niesamowity. Środek lasu i miejsce, gdzie dawno, przecież całkiem nie dawno był tutaj człowiek. Żył, pracował, wychowywał dzieci. Miał dom i studnię. Bojkowska wioska Bereźnica Niżna. Kwitnące drzewa owocowe, pozostałości piwnic, ruiny kapliczki, ślady po chałupie i cmentarz. Tyle pozostało po wsi. Lokowana ok 1580 roku w większości zamieszkana była przez Rusinów. Po roku 1945 dotknęły i to miejsce wysiedlenia i kaźń ludności. Zabudowania płonęły, ludność mordowano.
Na cmentarzu mamy groby miejscowych gospodarzy i fundatorów kaplicy pw. Opieki Matki Bożej z 1916 roku (wieś nie miała własnej cerkwi) Julia i Hawryło Zawojscy. Jest także tutaj zbiorowa mogiła żołnierzy Armii Czerwonej z1944 roku. Tak to miejsce spokoju pogodziło wszystkich.
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Miejsce to jedno z bardziej urokliwych i odosobnionych w Bieszczadach. Pomimo bliskości ośrodków nad Soliną, czy w Polańczyku (zobacz tu), tutaj jak inny świat. Zdecydowanie miejsce dla osób, które z szacunkiem potrafią pochylić się nad historią tych ziem. Miejsce dla koneserów spokoju, ciszy i tych, którzy potrafią uszanować historię i ludzi tutaj mieszkających od pokoleń.
Stąd możemy zejść szlakiem do Berezki, udać się do Zwierzynia, na Kamieniec lub wrócić tą sama drogą.
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
Bereźnica / fot. Lidia Tul-Chmielewska
</h2strumień>
Porozmawiajmy o Bieszczadach!
Dołącz do grupy Bieszczady.Land na Facebooku
